Devendra Banhart
“Smokey rolls down   thunder canion”
XL rec.

Όπως πολλοί καλλιτέχνες της γενιάς του έτσι κι ο Devendra ξεκίνησε την σταδιοδρομία του ηχογραφώντας στο δωμάτιό του και για την ακρίβεια παίρνοντας τηλέφωνο τους φίλους του ώστε να καταγράψει τις ιδέες του στους τηλεφωνητές τους για να μην τις ξεχνά.
Από εκείνη την εποχή, που αποτυπώθηκε στο πρωτόλειο «oh me, oh my» και σφραγίστηκε με το «nino rojo» και το «rejoicing in the hands»,  έχει κυλήσει πολύ νερό στ’  αυλάκι κι ο Devendra απολαμβάνει πλέον τους καρπούς της επιτυχίας του πλαισιωμένος από τους εκάστοτε μουσικούς που επιθυμεί και ηχογραφώντας σε δικό του στούντιο. Στον τελευταίο του δίσκο δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ηλεκτρικές κιθάρες ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το κλασσικό rock, διατηρώντας ταυτόχρονα όλον αυτόν τον αχταρμά με μουσικές απ’ όλον τον κόσμο που είναι εμποτισμένες απ’ τον σουρεαλιστικό τρόπο ζωής του.

Tasos Stamou
“Infant”
Zero rec.

Ένας από τους πρωτοπόρους, για τα ελληνικά δεδομένα, στο συγκεκριμένο μουσικό είδος ο Τάσος Στάμου στήνει ένα μουσικό παιχνίδι χρησιμοποιώντας κατά κύριο λόγο παιδικά μουσικά όργανα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος δόμησης των τραγουδιών με τον λουπαδόρο ν’ αποτελεί το βασικό μέσο για ν’ αναδυθούν οι πρωτόγονες αισθήσεις που η απλότητα των παιδικών οργάνων είναι ικανή να ξυπνήσει. Κάθε τραγούδι μοιάζει να είναι μέρος ενός παιχνιδιού με προκαθορισμένους κανόνες, τους οποίους όμως γνωρίζει μόνο ο κ. Στάμου προκαλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο περιέργεια και αγωνία στον ακροατή για το τί θ’ επακολουθήσει. Αν έπρεπε να διαλέξω κάποιο τραγούδι θα ήταν το «free reeds n’ circuit bents» για την κλινική ατμόσφαιρά του και το «toy-rock» για την εξωστρέφειά του. Όσο για την συσκευασία του δίσκου που πρόκειται για κέντημα είναι μακράν η πιο πρωτότυπη πλέον της συλλογής μου.

 P.J. Harvey
“White Chalk”
Island rec.

H P.J. Harvey έβρισκε πάντα τον τρόπο να διοχετεύει την πάσχουσα ομορφιά της προς απρόσμενες κατευθύνσεις γι’ αυτό και κανείς ή μάλλον καμία δεν κατόρθωσε να την προσεγγίσει μουσικά. Αυτή τη φορά κάθισε στο σκαμνάκι του πιάνου και ηχογράφησε τον σκοτεινότερο δίσκο της. Οι στίχοι της γραμμένοι σε πρώτο πρόσωπο έχουν την μορφή γράμματος με παραλήπτη…το σκοτάδι. Πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στην αυτοάρνηση κάνει έναν τελευταίο απολογισμό της άδειας ζωής της, αποχαιρετά την τρυφηλότητα, ζητά συγχώρεση για τις άγονες πράξεις της, σωριάζεται στο βάθρο της παραίτησης περιμένοντας ν’ αναδυθεί ξανά μέσα απ’ τον ίδιο τον μηδενισμό της. Το «White Chalk» μοιάζει να είναι μια συγκαλυμμένη επίκληση της P.J. προς την σιωπή και το σκοτάδι.

 Beirut
“The flying club cup”
Ba da bing! rec..

Αν είστε από τους ανθρώπους που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στην καθημερινότητα και ονειρεύονται άλλα μέρη κι άλλους τόπους τότε ο Zach Condon  είναι ο άνθρωπός σας. Έπειτα από το «gulag orkestar» που καθήλωσε κοινό και κριτικούς ο Condon επανέρχεται με μια ωριμότητα δυσανάλογη των χρόνων του για να μας προσφέρει ένα ακόμη ρομαντικό ταξίδι. Ο κουρασμένος και νοσταλγικός τόνος της φωνής του απελευθερώνει τις συνθέσεις που περιπλανιούνται σε βαλκανικές πόλεις ψάχνοντας για τις πιο απόμερες ταβέρνες, εκεί που κυλάει το τσιγγάνικο αίμα, αναπαύονται σε ξεχασμένα σε ξεχασμένα ιταλικά ψαροχώρια, εκεί που ο ρομαντισμός διατηρεί ακόμα κάτι από την αρχική του έννοια και καταλήγουν στην γαλλική ύπαιθρο κουβαλώντας μαζί τους την σοφία που τους επιτρέπει να παραμένουν αδιάφορες και απομακρυσμένες από την εκσυγχρονισμένη καθημερινότητα.