Ελένη Σκότη

“Από την Αμερική διδάχθηκα την τέχνη του θεάτρου και από την Ελλάδα την τέχνη της ζωής"

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

Γιατί ασχοληθήκατε με το θέατρο;
Πάντα με συνάρπαζε η ανθρώπινη φύση, τί είναι εκείνο που μας παρακινεί να πράττουμε, ως άνθρωποι, αυτά που πράττουμε. Από μικρό παιδί έφτιαχνα θεατρικά σκετς και τα παρουσίαζα στους γονείς και στους φίλους μου. Και ήταν για μένα αυτό ένας φυσικός τρόπος για να πω πως βλέπω τον κόσμο

Από τον Δεκέμβριο έχετε ανεβάσει στο "Εθνικό Θέατρο"  ένα σχεδόν άγνωστο έργο του Ξενόπουλου, τη "Ραχήλ". Τί σας οδήγησε σε αυτήν την επιλογή;
Ο βασικότερος λόγος αυτής της επιλογής θα έλεγα ότι είναι η διαχρονικότητα του θέματος. Ο Ξενόπουλος στο συγκεκριμένο έργο μας κάνει να νιώσουμε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν οι κάθε είδους βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις που χωρίζουν αντί να ενώνουν, που αποτελούν το γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια κλίματος μίσους και αυθόρμητου ή κατευθυνόμενου φανατισμού, που οδηγούν τελικά σε συγκρούσεις χωρίς νικητές. Σε όλες δηλαδή εκείνες παράλογες και βίαιες που δυστυχώς βρίθουν στην εποχή μας.

Ποιούς θεατρικούς συγγραφείς αγαπάτε;
Έχω πολλούς αγαπημένους θεατρικούς συγγραφείς. Εαν, ωστόσο, ναυαγούσα σε ένα νησί και είχα να διαλέξω μόνον έναν για να διαβάζω στο υπόλοιπο της ζωής μου, αυτός θα ήταν ο Σαίξπηρ. Κατά την άποψή μου τα έχει πει όλα. Έχει αγγίξει τα βαθύτερα μέρη της ανθρώπινης ψυχής είτε πρόκειται για κωμωδία ή τραγωδία του. Η επόμενη επιλογή μου θα ήταν ο Τσέχωφ, επειδή είναι ο πρώτος θεατρικός συγγραφέας που με έκανε να καταλάβω τον παραλογισμό της ζωής και επειδή είδε το κωμικό και στις πιό τραγικές στιγμές του ανθρώπου. Για μένα αυτό είναι μεγαλοφυές.

Αν είχατε μία και μοναδική επιλογή ποιό έργο θα ανεβάζατε και γιατί;
Φαντάζομαι ότι θα επέλεγα τον "Βυσσινόκηπο¨του Τσέχωφ. Η ιστορία των ανθρώπων που ονειρεύονται ότι ζούν σε άλλο τόπο και χρόνο, ανίκανοι να αναλάβουν την ευθύνη για τη ζωή τους, επειδή το βάρος της ζωής είναι δυσβάσταχτο για αυτούς. Το κωμικό στοιχείο που ο Τσέχωφ αποκαλύπτει μέσα στην τραγικότητα της ζωής, αυτό είναι που με συναρπάζει.

Ζήσατε χρόνια στην Αμερική. Ποιές είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ σύγχρονου αμερικανικού και ελληνικού θεάτρου / ρεπερτορίου;
Σήμερα, πραγματικά, δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Η Αθήνα αναπτύσσεται θεατρικά και ό,τι παίζεται στις ΗΠΑ, ανεβαίνει και εδώ επίσης.

Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;
Ανυπομονώ να επιστρέψω στο θέατρό μου, το Θέατρο Επί Κολωνώ, όπου θα μπορώ να δουλέψω με τους ηθοποιούς μου σε σύγχρονα και κλασσικά έργα.

Τι νιώθετε να σας συνδέει  με την Ελλάδα και τι με την Αμερική;
Είμαι Ελληνοαμερικανίδα. Είχα την καλή τύχη  να ζήσω και να σπουδάσω και στις δύο χώρες. Και οι δύο είναι χώρες με πλούσια κληρονομιά και ιστορία. Από την Αμερική διδάχθηκα την τέχνη του θεάτρου και από την Ελλάδα την τέχνη της ζωής. Η μια συμπληρώνει την άλλη.

Τι θα αλλάζατε απο την σημερινή εικόνα της Ελλάδας;
Υποθέτω ότι θα εστίαζα στο εκπαιδευτικό σύστημα. Πιστεύω
ότι εδώ η προσέγγιση γίνεται με απαρχαιωμένο τρόπο και δεν
ενθαρρύνει τον σπουδαστή να διακριθεί. Επίσης η ύπαρξη των φροντιστηρίων είναι ένα φαινόμενο που με σοκάρει. Το γεγονός ότι οι μαθητές πηγαίνουν το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα στο φροντιστήριο, επειδή το σχολείο δεν αρκεί, είναι απίστευτο!

Η λέξη "Θεοδώριανα" τι σημαίνει για σας;
Τα Θεοδώριανα για μένα συμβολίζουν τη γιαγιά μου, τη Βασιλική.  Είναι η τελευταία μιας γενιάς ανθρώπων, που έζησαν δύσκολες περιόδους στην Ελλάδα και όμως θυμάται εκείνα τα χρόνια με υπερηφάνεια και νοσταλγία. Μια εποχή που η λέξη οικογένεια σήμαινε πραγματικά οικογένεια, όπου επιβίωση σήμαινε να μη φοβάσαι για τη ζωή σου απέναντι στην ξένη κατοχή, μια εποχή που έπαιρνες αποφάσεις και αποχαιρετούσες αγαπημένα πρόσωπα. Τα Θεοδώριανα, όπως μου λέει η γιαγιά μου είναι "τα κρύα νερά που κυλάνε το καλοκαίρι από τα βουνά"

Ποιά συμβουλή έχετε κρατήσει για τη ζωή, ως μότο,  απο τους γονείς σας;
Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν να ακολουθήσω  το πάθος μου. Και για αυτό τους είμαι ευγνώμων. Σε αυτήν την σύντομη ζωή είμαστε τυχεροί εάν έχουμε την πολυτέλεια να επιλέξουμε να κάνουμε εκείνο που αγαπάμε. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν από αυτούς τους ανθρώπους.

Η Ελένη Σκότη κατάγεται από τα Θεοδώριανα Άρτας. Σπούδασε θέατρο στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη.
Είναι καλλιτεχνικη διευθύντρια στο Θέατρο Επί Κολωνώ, το οποίο ίδρυσε μαζί με τον Γ. Χατζηνικολάου και την Δ. Λαρούνη.
Παράλληλα διευθύνει το στούντιο Νάμα.  Έχει διδάξει, ως επίκουρη καθηγήτρια, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Deree  υποκριτική και σκηνοθεσία.

Έχει σκηνοθετήσει, μεταξύ άλλων:
Ραχήλ του Γρηγορίου Ξενόπουλου: Εθνικό Θέατρο
Χαβιάρι με Κέικ: Θέατρο Καρέζη
Ποτέ Μην Κολυμπάς Μόνος του Ντάνιελ Μακ Άιβορ: Θέατρο Επί Κολωνώ
Η Κατάρα των Πεινασμένων του Σαμ Σέπαρντ: Ομάδα Νάμα - Θ. Επί Κολωνώ
Υποψήφιο για Παράσταση της Χρονιάς, Καλύτερης Σκηνοθεσίας,
Α΄Ανδρικού Ρόλου, Α΄ Γυναικείου Ρόλου στα Βραβεία του Αθηνοράματος.
Αγαπητή Ελένα της Λι. Ραζουμόβσκαγια: Ομάδα Νάμα - Θ. Επί Κολωνώ
Κέρδισε τα βραβεία,  Παράσταση της Χρονιάς, Καλύτερης Σκηνοθεσίας,
Α΄Ανδρικού Ρόλου, Α΄ Γυναικείου Ρόλου στα Βραβεία του Αθηνοράματος.
Έχει παίξει ως ηθοποιός :
Ηλέκτρα στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή: Θέατρο Βρεττάνια
Παράσταση στα αγγλικά με την υποστήριξη του Ε.Ο.Τ.
Μπιάνκα στον Οθέλλο του Σαίξπηρ: Νέα Υόρκη
Νταίζι στο Μπιλόξι Μπλουζ του Νιλ Σάιμον: Πενσιλβάνια
Σύλβι στο Ένα Παράξενο Ζευγάρι του Νιλ Σάιμον: Πενσιλβάνια και από την Ελλάδα την τέχνη της ζωής”