The national
“Boxer”
Beggars Banquest rec.

Το «Boxer»  είναι ο τέταρτος δίσκος των The National κι αν όφειλα να του προσδώσω έναν χαρακτηρισμό θα τον χαρακτήριζα ως καθηλωτικό. Έχοντας διανύσει μια σταθερή πορεία οι The National δεν διστάζουν ν’ ακολουθήσουνε το ρεύμα που δημιουργήσανε οι Ariade Fire, παραμένοντας ταυτόχρονα πιστοί στον προσωπικό τους ήχο. Το «Fake empire» που ξεκινά τον δίσκο είναι μια θανατερή μπαλάντα με τον Matt Berninger  να ερμηνεύει αλά  Leonard Cohen κι αμέσως μετά στο «mistaken for strangers» μας έρχονται στο μυαλό οι  Joy Division. Γενικότερα ο δίσκος είναι ένα μείγμα country και βρετανικής  pop με τον Berninger να προσθέτει τις κατάλληλες δόσεις ευθραστότητας και ευαισθησίας, αποτελειώνοντας μας με το πανέμορφο «Ada».

Ungle
“War Stories”
TBC rec.


Η επιλογή του stoner παραγωγού Chris Goss (Kyuss, Masters of reality) δίνει αμέσως μια εικόνα για το ύφος του δίσκου. Από εκεί και πέρα ο James Lavelle άρχισε να στέλνει προσκλήσεις. Συμμετέχουν οι Massive Attack, η indie μπάντα Autolux, ο Josh Hommes των Queens of the stone age, οι The Duke Spirit και ο  Ian Astbury των Cult. Με τέτοια πολυκοσμία λογικό ήταν να επικρατήσει σύγχυση. Αν και δεν υπάρχουν κακές στιγμές στον δίσκο, τα τραγούδια μοιάζουν ασύνδετα και μόνο η παραγωγή του Goss κατορθώνει να δέσει κάπως το γλυκό. Το «burn my shadow» είναι σίγουρα η καλύτερη στιγμή του δίσκου ενώ, αξιοσημείωτο είναι και το άψογο artwork της συσκευασίας που στην ειδική της έκδοση συνοδεύεται από έναν bonus  δίσκο με industrial υλικό.

Modest Mouse
“We were dead before the ship even sank”
Echo rec.


Οι Modest Mouse πάντοτε ακροβατούσαν μεταξύ  δημιουργικότητας και ευρύτερης αποδοχής, αδυνατώντας να αποκτήσουν την δεύτερη. Και αφού φτάσανε στο ζενίθ της δημιουργικότητάς τους με το «good news for people who like bad news» αποφασίσανε με τον έβδομο δίσκο τους να γείρουν προς την άλλη πλευρά. Τα τραγούδια τους είναι πιο φιλικά στο άκουσμα, λιγότερο σπαρακτικά και απόκοσμα και εν ολίγοις όλα ακούγονται ευχάριστα μέσω ραδιοφώνου. Όλο αυτό βέβαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ξεπούλημα. Μόνο που ο Isaac Brock με τις ερμηνείες και του στίχους του δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τέτοιες σκέψεις. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να ξεπουληθεί ένας τύπος που έχει να φορέσει ένα ρούχο μ’ απόχρωση διαφορετική του μαύρου, από την εποχή που του άλλαζε η μάνα του πάνες;

 Sonic Youth
“The Destroyer room:
b-sides and rarities”
Geffen rec.


Κάθε κυκλοφορία των Sonic Youth αποτελεί ξεχωριστό γεγονός για τους οπαδούς του κιθαριστικού ήχου. Πόσο μάλλον όταν έπειτα από δυο δεκαετίες κυκλοφορούν τον πρώτο δίσκο τους με b-sides  ( αν εξαιρέσει κανείς τις deluxe εκδόσεις των «goo» και «dirty» ). Αναμιγνύοντας από ηλεκτρονικά στοιχεία, folk και blues μελωδίες, ονειρικές κιθαριστικές ατμόσφαιρες έως rap ρυθμούς (Master Dick) σε χαμηλά κουρδίσματα, ο δίσκος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως best of. Κι αυτό διότι το «blink» παραπέμπει στην εποχή του «evοl», το «loop cat» είναι βγαλμένο απ’ την νωχελικότητα του «murray street» και το «Kim’s chords» θα ήταν ένα απ’ τα καλύτερα τραγούδια του «NYC ghosts and flowers» αν συμπεριλαμβανόταν σ’ αυτό.