Ούτε πλήθος κόσμου, ούτε το αδιαχώρητο -όπως γράφεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις- στην εκδήλωση για το Διαγωνισμό Διηγήματος που διοργάνωσε η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας με τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Σιγά μην άφηναν οι Αρτινοί τους καναπέδες ή τους φραπέδες για να πάνε να παρακολουθήσουν το σεμινάριο δημιουργικής γραφής, που στήριξε το ΕΚΕΒΙ, και τη βράβευση των νικητών. Και καλά, οι πολλοί,  ο λαός που στο  κάτω στο κάτω της γραφής δικαίωμά του είναι (μιας και “εκπολιτισμός” με το ζόρι δεν γίνεται) να προτιμά οτιδήποτε άλλο παρά να τρέχει μεσημεριάτικα στο Μακρυγιάννη, αλλά οι άλλοι; οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι επαίοντες, οι δημόσιοι  άντρες, οι θεραπεύοντες την Τέχνη, εκείνοι που κόπτονται για τον πολιτισμό, που ήταν όλοι αυτοί ; Θα μου πείτε, σιγά τώρα ποιός είναι ο Καλπούζος, ο Κατσουλάρης, ο Ραπτόπουλος, ο Παπαγεωργίου. Ούτε γνωστά βιβλία έγραψαν, ούτε διευθύνουν κάποιον γνωστό εκδοτικό οίκο, για να προστρέξουν.

Ενώ, αν κάποια αδελφότητα ή κάποιος  σύλλογος βράβευε κανέναν αυτοαποκαλούμενο ποιητή, βεβαίως να σπεύσουν για να προβάλλουν το γεγονός, βλέπετε υπάρχουν και οι ψήφοι στη μέση.
Θα επαναλάβω εδώ αυτό που είπα και στην απονομή των βραβείων. Βλέποντας από κάτω την μισοάδεια αίθουσα του Μακρυγιάννη, εκείνο που αισθάνθηκα δεν ήταν λύπη, αλλά ντροπή.  Ντροπή που η πόλη ήταν απούσα όχι σε μια εκδήλωση που διοργάνωνε μια εφημερίδα και ένας εκδοτικός οίκος, αλλά επειδή φιλοξενούσε ξένους. Δώδεκα νέα παιδιά, από διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, που διακρίθηκαν με τα διηγήματά τους ήρθαν φιλοξενούμενα στην πόλη μας.  Περπάτησαν στους δρόμους της, έφαγαν, ήπιαν, κοιμήθηκαν και μερικά από αυτά βραβεύτηκαν. Αύριο θα μεταφέρουν παραπέρα τις εντυπώσεις τους για την πόλη μας.  Η μικρή αναγνώριση που τους έγινε στο έργο τους ήταν σημαντικό κίνητρο για να συνεχίσουν την προσπάθεια τους στο δύσκολο πεδίο της συγγραφής. Και θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, εαν ήταν παρούσα και η πόλη. Όταν δηλώνεις φίλος του Βιβλίου, της Τέχνης, του Πολιτισμού,  χρειάζεται να είσαι σταθερά δίπλα σε κάθε προσπάθεια είτε με επίσημο είτε με ανεπίσημο ένδυμα. Ειδάλλως σε ενδιαφέρει μόνο το ένδυμα.

Έγραφα και παλιότερα ότι οι τοπικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν το "άλλο" , το διαφορετικό που έρχεται απέξω, με προκατάληψη, καχυποψία και εν τέλει φόβο. Τότε, όπως ο σκαντζόχοιρος  μπροστά στον κίνδυνο, συσπειρώνονται και δείχνουν τα αγκάθια τους στον “εισβολέα”. Συμπεριφορά επαρχιωτισμού, όχι με τη γεωγραφική έννοια, που καταλήγει στην εσωστρέφεια και την απομόνωση. Τα πράγματα όμως δεν έχουν καθόλου έτσι και η Ιστορία μας διδάσκει διαφορετικά.  Οι ανοιχτές κοινωνίες, οι δεκτικές στο άλλο και το διαφορετικό, οι κοινωνίες που μπόλιασαν το δικό τους με το ξένο, είναι εκείνες που εξελίχθηκαν. Πολιτισμός δημιουργήθηκε στα σταυροδρόμια του εμπορίου, της των τεχνών, των ιδεών. Στην ενδοχώρα παρέμειναν  οι γηγενείς, απαράλλαχτοι επί χιλιάδες χρόνια, στο μυαλό και στη σκέψη να φέρουν  συνεχώς γύρω από το ίδιο μαγγανοπήγαδο...