Tv on the radio
Return to the cookie mountain
4AD

Αυτό που ξεχωρίζει τους tv on the radio είναι το υπνωτικό τους groove και οι δυο μαύρες φωνές που ανάλογες είχαν ν’ ακουστούν χρόνια στην εναλλακτική μουσική σκηνή. Η πολιτική και η ηθική αποτελούν και πάλι τη θεματολογική αγωνία των tv on the radio.
Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καθαρά πολιτικοποιημένη μπάντα. Ο ερωτισμός περιπλέκεται άλλοτε με την μελαγχολία και άλλοτε με τον εκνευρισμό που επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Ακούγοντας το “province” μια αίσθηση ζεστασιάς σε τυλίγει, ενώ η διάθεση γίνεται πιο “σέξι” με τους funky ρυθμούς στο “dirty whirlwind”  και στο “wolf like me”. Είναι δύσκολο εώς αδύνατο να κολλήσεις μια ταμπέλα σ’ αυτό το συγκρότημα.
Αξιοποιώντας ένα μείγμα από hip hop, blues, post punk, soul και κιθαριστικών επιρροών οι tv on the radio μας δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο σύγχρονος κιθαριστικός ήχος.

Thom Yorke
The eraser
XL rec.

Ο Thom Yorke βασίστηκε σε μια συγκεκριμένη φόρμουλα για την δημιουργία του “the eraser”, χωρίς να παρεκκλίνει απ’ αυτήν ούτε στιγμή. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία μαζί με την ερμηνεία του αποτέλεσαν τα βασικά συστατικά. Οι ατμόσφαιρες είναι διάχυτες στον δίσκο. Ο Yorke  δεν αφήνει ούτε στιγμή τα ηλεκτρονικά του στοιχεία γυμνά, φροντίζοντας η εκάστοτε ατμόσφαιρα να προστατεύει το κάθε τραγούδι, τυλίγοντάς το διακριτικά σαν πέπλο. Τα μοτίβα είναι επαναλαμβανόμενα με τις εναλλαγές μέσα στα τραγούδια σχεδόν ανύπαρκτες. Με τις στιβαρές γραμμές στο μπάσο δυναμώνει τα μοτίβα του και χρησιμοποιώντας άλλοτε το πιάνο και άλλοτε την κιθάρα, πάντα σε δεύτερο πλάνο, φροντίζει να μην γίνεται κουραστικός. Κορυφαία στιγμή του album αποτελεί το “black swan”. Το “the eraser” δεν είναι ούτε αριστούργημα, ούτε πρωτοποριακό album.
Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα του ιδιόμορφου ταλέντου του Yorke.

Sonic Youth
rather ripped
Geffen rec.

Oι Sonic Youth αφού απαλλάχτηκαν απ΄ τον φλύαρο Jim O’ Rourke,η απουσία του οποίου διαπιστώνεται ρίχνοντας απλώς μια ματιά στην διάρκεια των τραγουδιών, ηχογράφησαν έναν άρτιο, κιθαριστικό δίσκο. Παραμερίζοντας ένα απ’ τα δυνατά τους όπλα, τον χαοτικό τους θόρυβο, δίνουν χώρο στις μελωδίες ν’ ανασάνουν και να καθαρίσουν το ύφος του “rather ripped”. Τ’ αποτέλεσμα είναι ένας συμπαγής δίσκος με τα τραγούδια να δένουν μεταξύ τους μέσω μιας pop αισθητικής.
Απ’ το εναρκτήριο “Reena” που η Kim Gordon δίνει μαθήματα ερμηνείας ως το “Helen Lundeberg”, οι Sonic Youth δεν βαλτώνουν σε κανένα σημείο. Ο Thurston Moore τραγουδάει ράθυμα και υποχθόνια, όπως αρμόζει σε έναν αυθεντικό slacker, δείχνοντας να μην συμμερίζεται τη φωνητική αγωνία της συζύγου του και τις παραξενιές του Lee Ranaldo. Ακόμη ένα σπουδαίο άλμπουμ από την επιδραστικότερη μπάντα της τελευταίας 25ετιας.

Tool
10.000 days
sony rec.

Οι Tool σαφώς εκτός φόρμας, μας δίνουν έναν ανέμπνευστο δίσκο από την αρχή ως το τέλος.
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ακούγονται σαν μια συμβατική μπάντα, ειδικά όταν ανεβάζουν στροφές η έλλειψη έμπνευσης είναι εμφανέστατη. Οι μελωδίες πάσχουν και κουράζουν. Δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να ξεχωρίζει. Ο Keenan έχει απολέσει την ερμηνευτική του δεινότητα μ’ αποτέλεσμα ν’ ακούγεται επίπεδος και επαναλαμβανόμενος.
Δυστυχώς οι Tool ακούγονται περιττοί σ’ αυτό το δίσκο τους και δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα καταφέρουν να μας προσφέρουν ξανά τόσο άνοστη δουλειά στο μέλλον.