Αυτό το άρθρο υποτίθεται πως πρέπει να μιλά για το Τ.Ε.Ι. Έχω κουραστεί πια να μιλώ γι’ αυτά. Και ναι, προτιμώ να γράψω αυτό παρά να κουκουλώσω αυτή την αυθόρμητη απέχθεια που με πιάνει κάθε φορά, όταν σκέφτομαι την κατάστασή μας. Όχι, δεν μου αρέσει ο νόμος πλαίσιο, όχι, δεν μου αρέσει που επικρατεί μια κρίση (κρίση απάθειας, ανικανότητας και αδιαφορίας) και αγανακτώντας δεν μου αρέσει που ένα ή δύο τμήματα κάνουν κατάληψη. Και όχι επειδή το κάνουν αλλά επειδή είναι ένα, δύο και όχι όλα. Δεν μου αρέσει που μερικοί επιλέγουν να οργανώσουν μια μουσική εκδήλωση για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους, ενώ άλλοι έχουν ως μόνη ανησυχία σε ποια καφετέρια θα απολαύσουν τον επόμενο καφέ τους. Ούτε αυτοί που δυσανασχετούν επειδή απέτυχαν σε ένα μάθημα, μα η γενική αποτυχία τους αφήνει ανέπαφους και αδιάφορους.

Και αφού όλοι χανόμαστε μέσα στην αδηφάγα καθημερινότητα μας αρκεί και αυτό. Τελειώνει η εξεταστική, αρχίζει η καινούργια διδακτική περίοδος και πριν καλά, καλά προλάβεις να δηλώσεις τα μαθήματα που πρόκειται να παρακολουθήσεις έχουν ήδη αρχίσει να διδάσκονται.

Δεν ξέρω για εσάς μα αυτό με βγάζει από το πρόγραμμα. Μένεις μετέωρος τρέχοντας να τα προλάβεις όλα καταλήγοντας εκνευρισμένος και δίχως να έχεις καταφέρει τίποτα σωστά. Το θετικό της υπόθεσης είναι πως σε τέτοιου είδους προβληματάκια αργά η γρήγορα βρίσκεις τις απαιτούμενες λύσεις. Πράγμα που δυστυχώς δεν βλέπω να συμβαίνει με την προαναφερθείσα κατάσταση. Και καθώς κοντοζυγώνει και το Πάσχα ελπίζω όταν ακούω τη λέξη «Ανάσταση» να μπορώ μεταφορικά να την ορθώσω μπροστά σε πολλούς μικρούς «Θανάτους»!. Καλές διακοπές.