ΠEΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

"Η καλοσύνη των Τατσοπουλαίων"
Συνέντευξη: Ντίνος Γιώτης
Οταν ήμουν παιδί, ειδικά μεταξύ 8-15 χρονών, πήγαινα σχεδόν κάθε χρόνο στο Κομπότι - Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια- έχοντας μέσα μου όλο το θρύλο γύρω από το Σκουφά και διαβάζοντας το "Γεροστάθη", δημοφιλές ανάγνωσμα για τα παιδιά της εποχής.

Θυμάμαι ακόμα να πηγαίνω συχνά στην εκκλησία του χωριού. Στην Άρτα είχα να πάω καμιά εικοσαριά χρόνια και όταν πέρασα μετά από πολύ καιρό, μου φάνηκε μικρή -στενοί δρόμοι, μικρά σπίτια- επειδή με τα μάτια ενός παιδιού, τότε, μου φαινόταν μεγάλη.

Οι θετοί μου γονείς ήταν μικροαστοί, μικρομεσαίοι, στη βάση της οικονομικής πυραμίδας που αποδεχόταν το ΠΙΚΠΑ για δώσει την απαραίτητη έγκριση προκειμένου να προχωρήσει η υιοθεσία και το γεγονός ότι ο Τατσόπουλος ήταν αξιωματικος της Χωροφυλακής συνέβαλε στην καλύτερη αντιμετώπισή του από τις υπηρεσίες.

Η μπίλια της ζωής μου εκτιμώ ότι έκατσε στο σωστό νούμερο. Δεν έχω εμπειρία από άλλη οικογένεια για να συγκρίνω, αλλα με τη κοινή λογική καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.

Ενιωσα για πρώτη φορά ότι άνοιγε η πόρτα και έβγαινα από το ριάλιτι της υιοθεσίας -κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στην κινηματογραφική ταινία "Τρούμαν Σόου"- όταν έπεσε στα χέρια μου η πρώτη έκθεση της κοινωνικού λειτουργού, της κυρίας Παπαζαχαρίου, που με είχε υπό την επίβλεψή της. Το ότι υπήρχε ένας άνθρωπος που με παρακολουθούσε συστηματικά, κατέγραφε τις κινήσεις μου και απέδιδε νόημα σε αυτές μου φάνηκε ιδιαίτερα παράξενο, διότι κάθε παιδάκι αφήνεται, δεν έχει την αίσθηση ότι παρακολουθείται. Και το ημερολόγιο που κρατούσα εκείνη την εποχή, σήμερα έχω την εντύπωση ότι δεν το έκανα από μόνος μου, αλλά με βάζανε να το γράφω για να δούνε ακριβώς πως αισθάνομαι.

Και βέβαια αισθανόμουνα μια χαρά γιατι ζούσα σε ένα καθεστώς διαρκούς δωροληψίας. Εξαιτίας αυτού υπήρξα όχι μόνο κακομαθημένος αλλά και ανίκανος να κάνω πράγματα, όπως για παράδειγμα να δένω τα κορδόνια μου, το οποίο έμαθα στο στρατό, σε ηλικία 29 ετών. Ημουν ένα παιδί που δεν έκανε τίποτα, επειδή δεν το άφηναν να κάνει τίποτα. Και όπως έμαθα αργότερα, αυτό συμβαίνει σε όλα τα υιοθετημένα παιδιά, επειδή οι γονείς τους, από ανασφάλεια ίσως, τα υπερπροστατεύουν με ολέθριες συνέπειες για τη ζωή των παιδιών.

Το αίμα είναι μια μπούρδα είναι μια φράση που δανείζομαι απο την ταινία The next Big Thing για να δείξω ότι η σχέση θετών γονέων και υιοθετημένου παιδιού είναι μια σχέση που οικοδομείται με την παρουσία τους και όχι με το αν κάποιος είναι θετός γονιός σου. Τη συγκεκριμένη φράση τη λέει ο πρωταγωνιστής Ρούπερτ Εβερετ, ο οποίος δεν είναι ούτε βιολογικά ούτε νομικά πατέρας του παιδιού την πατρότητα του οποίου διεκδικεί στο δικαστήριο. Ωστόσο νοιώθει πατέρας του. Γονείς είναι εκείνοι που είναι δίπλα σου, ανεξάρτητα αν σε συνδέει μαζί τους το αίμα ή όχι.

Σε κάποιο άλλο σημείο του βιβλίου μου, λέω ειρωνικά, ότι οι γονείς με παιδιά μισούν όσους δεν έχουν, επειδή οι τελευταίοι απολαμβάνουν μια εργένικη ζωή. Και αυτή η διαπίστωση έχει κινηματογραφική αναφορά, στον Κάπτεν Χουκ, από την ταινία Πήτερ Παν. Θέλω να πω ότι από μια άποψη τα παιδιά γίνονται εμπόδιο στους γονείς για μια σειρά πράγματα. Από την άλλη όμως - είμαι πατέρας και το γνωρίζω- τα παιδιά σου δίνουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις τη δική σου παιδική ηλικία έχοντας συνείδηση πιά, βλέποντας με ποιό τρόπο σου μοιάζουν και με ποιό διαφέρουν από σένα. Τρομάζω βλέποντας τα παιδιά πόσο ίδια είναι μεταξύ τους- θα ασχολούνται με τα κακά τους, θα λένε "όχι" σαν ρομποτάκια μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία- και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικά είναι, λέγοντας πράγματα τρελά και ποιητικά που σε αιφνιδιάζουν, πάντα κυριολεκτώντας, γιατί τα παιδιά δεν μιλάνε ποτέ μεταφορικά.

Για μένα είναι ένα ερωτηματικό αυτή η επιστροφή μου στο Κομπότι και την Άρτα, με την έννοια, αν θα μου γεννήσει αναμνήσεις και συναισθήματα προσωρινά λησμονημένα και καταχωνιασμένα κάτω από άλλα. Είναι κάτι που περιμένω να διαπιστώσω και δεν θελω να το προκατασκευάσω, γιατί δεν θέλω να απογοητευθώ κιόλας. Δεν θέλω να περιμένω πράγματα που δε θα συμβούν τελικά.
Ο Πέτρος Τατσόπουλος, υιοθετημένο παιδί του αξιωματικού της Χωροφυλακής Βαγγέλη Τατσόπουλου από το Κομπότι και της δασκάλας Ρεγγίνας Τατσοπούλου, το γένος Τόλη, από την Άρτα, επιστρέφει, αναγνωρισμένος συγγραφέας πιά, στα "πάτρια εδάφη" με αφορμή την παρουσίαση του τελευταίου του βιβλίου.