Editors
“An end has a start”
Kitchenware rec.

Το καλό με τους  Editors είναι ότι με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, προκαλέσανε διχασμό στους οπαδούς τους. Ποιός δίσκος είναι καλύτερος, ο πρώτος ή ο δεύτερος; Οι απόψεις διίστανται. Τέτοιο δίλημμα δεν έχω. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο δεύτερος. Στον «An end has a start» τουλάχιστον, μπορεί να δημιουργούνε μια σκοτεινή – δραματική – καθαρτική ατμόσφαιρα, όταν ο δίσκος όμως τελειώνει δεν απομένει τίποτα. Ούτε μια αξιομνημόνευτη στιγμή. Στο σύνολό τους τα τραγούδια μπορεί να μην είναι άσχημα, είναι όμως τόσο επίπεδα κι ομοιόμορφα που καταντούν ενοχλητικά, όπως άλλωστε και η επιμονή του Tom Smith να προσεγγίσει φωνητικά τον …. απροσέγγιστο.

Bat for lashes
“Fur and Gold”
Echo rec.

Οι Bat for Iashes με το εναρκτήριο κιόλας «horse and I» αρχίζουν να υφαίνουν τον ιστό  τους κι όσο η ακρόαση συνεχίζεται αισθάνεσαι να παγιδεύεσαι όλο και πιο πολύ σε μια μυστικιστική ατμόσφαιρα, άγνοιας και ανασφάλειας. Καθοριστική, για την δημιουργία αυτού του κλίματος, είναι η φωνή της Natasha Khan που θυμίζει έντονα την Bjork. Κι αν η κρυστάλλινη και στοιχειωμένη αίσθηση που αναβλύζει από τα τραγούδια της Bjork οφείλεται στην ισλανδική καταγωγή της, τότε είναι σίγουρο ότι όλος αυτός ο μυστικισμός του «Fur and Gold» οφείλεται στην πακιστανική καταγωγή της Khan. Εκτός από τα φωνητικά ξεχωριστή ώθηση στον δίσκο δίνουν και οι εκπληκτικοί ηλεκτρονικοί ρυθμοί, όπως στο «Priscilla» που μαζί με το «What’s a girl to do?» ξεχωρίζουν εύκολα από το υπόλοιπο σύνολο.

Lighting Dust
“Lighting Dust”
Jagjaguwar rec.

Οι Lighting Dust αποτελούνται από την Amber Webber και τον Joshua Wells και από δυο μέλη των Black Mountain. Μόνο που μετά απ’ αυτόν τον δίσκο η Webber τουλάχιστον οφείλει να αποχωρήσει απ’ τους Black Mountain γιατί απλά χαραμίζεται. Η εκφραστική δύναμη της φωνής της είναι ικανή να τσαλακώσει, να στραπατσάρει, να κατακερματίσει και εν ολίγοις να προκαλέσει όλων των ειδών τις καταστροφές σ’ οποιονδήποτε έχει τέτοια προδιάθεση. Και μην νομίζετε ότι της παίρνει και πολλή ώρα, μόλις τριάντα δύο λεπτά με ένα δυσανάλογο διάλειμμα ενδιάμεσα «wind me up» και ένα θεατρικό ντουέτο με τον Wells «jump in». Επιτέλους η Chan Marshall (Cat Power) απέκτησε παρέα, μαζί και οι οπαδοί της.

Midnight Movies
“Lion the girl”
New line/scratchie rec.


Οι  Midnight Movies κάνανε αισθητή την παρουσία τους με τον πρώτο τους κιόλας δίσκο, καθώς αμέσως είχαν δυο υποψηφιότητες ως καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου συγκροτήματος το 2003 και ως καλύτερου rock/pop συγκροτήματος το 2004. Η παρουσία του  Steve Fisk (παραγωγός των Nirvana, Soundgarden), που χειρίζεται με χειρουργική ακρίβεια τις λεπτομέρειες του ήχου, είναι καθοριστική και το αποτέλεσμα άψογο. Το εναρκτήριο «souvenirs» που θυμίζει τις καλύτερες στιγμές των Electrelane, το ξεσηκωτικό «hide away» που είναι αδύνατον να το ακούσει κανείς καθισμένος και το «Ribbons» που σου δίνει την εντύπωση ότι η Gena Olivier αντικατέστησε τον Robert Smith στους Cure, είναι μερικές από τις κορυφαίες στιγμές ενός από τους πιο ολοκληρωμένους δίσκους της χρονιάς.