ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΡΟΥΜΠΕΛΟΣ

“Μπορούμε και καλύτερα”

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

Κύριε Σκρουμπέλο, πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τα πολιτιστικά δρώμενα της Άρτας;
Γύρω στο 1981 μου είχε αναθέσει η ΕΡΤ την σειρά ντοκυμαντέρς «Ακολουθώντας τον Μύθο της Πόλης». Ανάμεσα στις πόλεις, των οποίων θα ακολουθούσα τον «Μύθο» τους, ήταν και η Άρτα. Έτσι γνώρισα μια πόλη που με γοήτευσε η ζωντάνια της και οι άνθρωποί της. Με πολλούς έγινα φίλος και αργότερα συνεργαστήκαμε, όπως με τον εξαίρετο Γιάννη Δημοθόδωρο, που έπαιξε στην μεγάλου μήκους ταινία μου «Αλιόσα» και στο σήριαλ "Ανατολικός Άνεμος", στο οποίο είχα γράψει το σενάριο, σε σκηνοθεσία του φίλου Μάριου Ρετσίλα.

Ποιά έργα σας έχουν άμεση ή έμμεση αναφορά στην Άρτα;
Η Άρτα είχε το εξαιρετικό προνόμιο, που η ίδια η δυναμική της το είχε δημιουργήσει, να έχει δηλαδή δύο ερασιτεχνικούς -με επαγγελματική όμως δουλειά- θιάσους και δύο δυναμικούς πολιτιστικούς συλλόγους. Τον "Μακρυγιάννη" και τον ιστορικό "Σκουφά". Στον " Σκουφά" ήδη είχε κάνει αρκετά σοβαρή δουλειά ο  συνάδελφος Μαριος Ρετσίλας. Είχε χτίσει μια γερή θεατρική ομάδα. Όταν απο τον Μάριο πήρε την σκυτάλη ο κοινός μας φίλος Β.Τραϊφόρος μου ζήτησε να μεταφράσω τον Ματωμένο Γάμο. Ηταν η έναρξη της εξαιρετικής συνεργασίας μου με τον "Σκουφά", τον θίασο του και τον φίλο σκηνοθέτη-ηθοποιό  Β.Τραϊφόρο. Κάναμε μαζί αρκετές θεατρικές επιτυχίες (Γέρμα του Λόρκα, Μαύρη Κωμωδία του Σάφερ, Αγία Θεοδώρα, Βασίλισσα της 'Αρτας , ειδικά γραμμένο για την προστάτιδα της Πόλης).

Πώς κρίνετε τον πολιτισμό στην ελληνική περιφέρεια, όπως είναι η 'Αρτα, σε σχέση με το κέντρο των Αθηνών;
Η Άρτα ειναι η εξαίρεση, σε μια γενικότερη πολιστική ξηρασία. Με την δική της δυναμική αναπληρώνει το κενό,  που αφήνει η αδιαφορία της κεντρικής εξουσίας.

Ποιοί πολιτικοί, εκτιμάτε, ότι στήριξαν πραγματικά τον πολιτισμό στην Ελλάδα, τα τελευταία 30 χρόνια;
Η μόνη προσωπικότητα που μεταπολιτευτικά κάτι προσπάθησε να κάνει ήταν η αξέχαστη Μελίνα. 'Εφτιαξε τον περί κινηματογραφίας νόμο, δημιούργησε τον θεσμό των ΔΗΠΕΘΕ, κίνησε την διαδικασία για την επιστροφή των Ελγινείων. Ουδείς άλλος. Ακόμη και σήμερα που η ανάγκη της προβολής του Πολιτισμού, ως δυναμικού κεφάλαιου του τόπου μας,  έχουμε την πιο πλούσια παράδοση στην Δύση, ας μην το ξεχνάμε,είναι επιτακτική και επιβεβλημένη, η κρατική Διοίκηση περί άλλων τυρβάζει.

'Εχετε κάνει αρκετά σενάρια και μεγάλου μήκους ταινίες για τον κινηματογράφο. Ποιό είναι το σχόλιό σας για το σημερινό ελληνικό κινηματογράφο.
Ο ελληνικός κινηματογράφος, ακόμα, ψάχνεται. Και τελευταία μιμείται τον παλιό. Πιστεύω στις επόμενες γενιές που θα είναι απεξαρτημένες απο τα παλιά συμπλέγματα και θα είναι πιο σπουδαγμένες πάνω στο αντικείμενο, να βρουν τον δρόμο για έναν αυθεντικά ελληνικό κινηματογράφο.

Αν είχατε να επιλέξετε ένα είδος μεταξύ όλων όσων έχετε κάνει  μέχρι σήμερα (κινηματογράφο, τηλεόραση, βιβλίο, θέατρο, ντοκυμαντέρ) ποιό θα ήταν και γιατί;
Το βιβλίο, το μυθιστόρημα. Αγαπώ το γράψιμο και το θεωρώ κορυφαίο σε σχέση με τις άλλες τέχνες,  γιατί είσαι μόνο εσύ, οι εφιάλτες, οι αναμνήσεις σου και η λευκή σελίδα. Ανάμεσά τους δεν παρεμβάλλεται κανείς άλλος, όπως στο σινεμά ή στο θέατρο, όπου παρεμβαινουν στη διαδικασία τεχνικοί, παραγωγοί, ηθοποιοί και τελικά συνδιαμορφώνεται το αποτέλεσμα. Ακόμη η ανάγνωση ενεργοποιεί την φαντασία και τον εσωτερικό κόσμο του αναγνώστη σου, ενώ το σινεμά τον υποτάσσει μέσα στην εικόνα του.
Στην τηλεόραση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για Τέχνη. Είναι κυρίως καταναλωτικό, εκεί, το προϊόν, κατά  το ρωμαϊκό πρότυπο του "Άρτος και Θεάματα" για θεατές κερκίδας, βλέπε καναπέ.

Τι ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Αυτόν το μήνα βγαίνει το καινούριο μου βιβλίο, με τον τίτλο «Μπλε καστόρινα παπούτσια». Με αυτό κλείνει η τριλογία Εμφύλιος, που ήταν το προηγούμενο μυθιστόρημά μου «Μπέλα Τσάο», Χούντα, που ήταν το πρώτο  «Οι Κόκκινοι φίλοι μου» και αυτό που περιγράφει τις ταραγμένες πολιτικά και κοινωνικά ημέρες του 1963-1964, μέχρι την προβοκάτσια με την νάρκη στον εορτασμό για τον Γοργοπόταμο, τον Νοέμβριο του 1964.

Αγαπημένο σας μότο για τη ζωή;
Αισιοδοξία και μάχη. Μπορούμε και καλύτερα.

Γεννήθηκε το 1944 στον Κολωνό της Αθήνας. Σπούδασε Καλές Τέχνες (χαρακτική και αγιογραφία)
στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Λονδίνο, με υποτροφία της Διεθνούς Αμνηστίας
ως διωκόμενος από τη δικτατορία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά.
Εξέδωσε διηγήματα και μυθιστορήματα (Τα φίδια, Στον Κολωνό, Εργατικό παραμύθι,
Ο Αι Γιώργης των Γραικών, Οι Κόκκινοι φίλοι μου κ.ά.). Έγραψε σενάρια για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Έγραψε και μετέφρασε θεατρικά έργα (Χαβάη, Μυστικές φωνές, Γέρμα, Γέλιο στο σκοτάδι κ.ά.) και σκηνοθέτησε ταινίες μεγάλου μήκους.
( “Ο Τζώνης Κελν, κυρία μου”, “Χαβάη”, “Αλιόσα”, την ομαδική "Νέος Παρθενώνας",
και την σπονδυλωτή "Η αυλή με τα σκουπίδια". Επίσης έγραψε σενάρια και σκηνοθέτησε ντοκυμαντέρ
για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού. Έχει εκλεγεί αρκετές φορές μέλος του Διοικητικού
Συμβουλίου της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδος.