Dinosaur jr
“beyond”
Play it again Sam rec.

Οι Dinosaur jr, μαζί με τους Pixies και τους Sonic Youth, ήταν το συγκρότημα που άνοιξε τον κιθαριστικό δρόμο που τελικά θα οδηγούσε στους Nirvana. Έπειτα απο δέκα  χρόνια οι Dinosaur jr επανασυνδέθηκαν, επανερχόμενοι ταυτόχρονα στην αρχική τους σύνθεση με τον Lou Barlow και πάλι στο μπάσο. Αφού όλα μπήκανε στην θέση τους το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε παρά να πλησιάζει τα επίπεδο των “bug” και “you’re living all over me”. Ο Barlow πράττει απλά  αυτό που ξέρει καλύτερα  και από εκεί και πέρα ο Mascis αναλαμβάνει δράση. Με το γνωστό τεμπέλικο ύφος του αρχίζει να συνομιλεί με την κιθάρα του, δίνοντας την αίσθηση ότι αυτό το σολάρισμα δεν θα τελειώσει ποτέ.
Μια ένσταση έχω μόνο για τον απόλυτο slacker και αυτή είναι ο στίχος “c’mon life, I’m almost ready”.Υπάρχει περίπτωση να τον πιστέψει κανείς;  

White Stripes
“Icky thumb”
Warner Bros rec.

Οι White Stripes κλείσανε δέκα χρόνια ζωής φέτος και το γιορτάσανε με την κυκλοφορία του έκτου δίσκου τους. Ακούγοντας το εναρκτήριο “icky thumb” με το βλαμμένο πιανάκι πίστεψα ότι το δίδυμο θα ακολουθούσε το δρόμο που χάραξε με τους δυο προηγούμενους δίσκους τους. Όμως η συνέχεια με διέψευσε. Το σύνθημα δίνεται με το”you don’t know what love is” που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τραγούδι των Raconteurs.
Κι έπειτα ακολουθούν το “conquest” σε latin ρυθμούς με την τρομπέτα να σολάρει, το “prickly thorn…” ένα σκοτσέζικο folk, το “little cream soda” το πιο δυνατό τραγούδι του δίσκου και το “catch hell blues” με τον Jack να αποδεικνύει οτι είναι ένας blues δυναμίτης. Οι White Stripes γίνονται πάλι απρόβλεπτοι όπως ακριβώς στο “de stijl” και το “elephant”. Όσο για τα κοστούμια του Jack και της Meg, τύφλα να ‘χει ο Φλωρινιώτης.

Love of diagrams
“mosaic”   
Matador rec.

Το post punk τρίο απ’ την Μελβούρνη της Αυστραλίας  άρχισε να αποκτά οπαδούς και να γίνεται ευρύτερα γνωστό ύστερα απο συναυλίες που άνοιγε σε συγκροτήματα όπως οι Sonic Youth, οι Electrelane και οι Stereolab. Οι κυριότερες επιρροές τους  προέρχονται απο τους Souxsie and the Banshees και τους Throwning Muses.Ψυχή του συγκροτήματος αποτελεί η Antonia Sellbach (φωνή, μπάσο) με τις ερμηνείες της να απογειώνουν τις συνθέσεις. Ένα ομοιογενές σύνολο τραγουδιών που παραπέμπει απευθείας στην post punk σκηνή της δεκαετίας του ’70, ρίχνοντας ταυτόχρονα κλεφτές ματιές στο new wave κίνημα της επόμενης δεκαετίας. Κορυφαία στιγμή του συνόλου το “pace or the patience” με την κιθάρα μια να κολλάει και μια να σέρνεται και η πιο αμήχανη το “double” μια ονειρική μπαλάντα που παραδέρνει ενδιαμέσω θύελλας.

BlacK rebel  motorcycle club
“Baby 81”
Sony rec.

Μερικές φορές είναι να μην αρχίσει η κατρακύλα, έπειτα δεν έχει σταματημό. Μετά το ομολογουμένως αριστουργηματικό ντεμπούτο τους το 2000 οι Black rebel παραμένουνε πιστοί στο ρητό κάθε πέρυσι και καλύτερα. Μόνο που με το φετινό “baby 81” φαίνεται πλέον οτι πιάνουνε πάτο. Αναπαράγοντας τα ίδια και τα ίδια στους τρεις τελευταίους  δίσκους τους οι Black rebel μοιάζει να έχουν εγκλωβιστεί στο κλισέ ότι το rock ‘n’ roll είναι ένα παιχνίδι που παίζεται μόνο απο κακά παιδιά.
Ή αλλιώς θέλουμε να γίνουμε οι νέοι Jesus and Mary Chain όμως δεν διαθέτουμε την προσωπικότητα. Μια δυο καλές στιγμές του δίσκου όπως το “all you do is talk” δεν προκαλούν παρά θλίψη, καθώς αποδεικνύουν την αδυναμία των τριών μουσικών να εκμεταλλευτούν το ταλέντο και τις δυνατότητές τους και να τις μετουσιώσουνε σε κάτι αξιόλογο.