Είναι διαπιστωμένο με στοιχεία (όπως θα διαβάσετε στη συνέχεια) ότι στη χώρα μας χρόνο με το χρόνο η οικονομική ανισότητα επεκτείνεται και η κοινωνική αδικία αυξάνεται. Σε απλά ελληνικά οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μόνο οι πολιτικοί μας παραμένουν οι ίδιοι τα τελευταία είκοσι και βάλε χρόνια. Και αναρωτιέμαι μήπως το ένα συνδέεται, κατά ένα αφανή τρόπο, με το άλλο;  Το ζήτημα είναι πως θα γίνει καλύτερη και πιο δίκαια η κοινωνία και όχι ποιος θα πείσει ως περισσότερο αξιόπιστος στη διαχείριση του συστήματος. Δανείζομαι λοιπόν μια σειρά διαπιστώσεις από άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου στην Ελευθεροτυπία για την ελληνική οικονομία και τις θέτω ως πολιτικά ερωτήματα προς κάθε ενδιαφερόμενο.


•  Πολλές χώρες δανείζονται, αλλά συνήθως παράγουν εισόδημα ανώτερο από το προϊόν του δανεισμού. Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο: από το 2003 μέχρι σήμερα, η χώρα δανείζεται κατά μέσον όρο 26,4 δισ. ευρώ το χρόνο από το εξωτερικό (ποσόν που αυξάνεται αν συμπεριληφθούν και οι ετήσιες εισροές 8 δισ. από την Ευρωπαϊκη Ένωση), ενώ αυξάνει το εισόδημά της κατά 7,5 δισ. ευρώ το χρόνο. Το υπόδειγμα αυτό δεν μπορεί να διαιωνίζεται αλλά φέρει ημερομηνία λήξης.


•  Στη διεθνή κατάταξη υπερδανεισμένων χωρών, η Ελλάδα κατείχε την 33η θέση το 2006 και πέρασε στην 19η θέση το 2007, με συνολικό εξωτερικό χρέος 266,8 δισ., δηλαδή ανώτερο από εκείνο της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Ν. Κορέας, της Βραζιλίας, του Μεξικού, της Αργεντινής, χώρες με πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό και εθνικό εισόδημα. Η διόγκωση του εξωτερικού δανεισμού δεν αποτελεί ένδειξη αυξημένης διεθνούς αξιοπιστίας της ελληνικής οικονομίας, δεδομένου ότι μόνο 8,5% του συνολικού χρέους οφείλεται σε άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό.


•  Η Ελλάδα πράγματι εμφανίζει υψηλούς ονομαστικούς ρυθμούς ανάπτυξης, όμως, ενόσω το χρέος της τρέχει με ταχύτερο ρυθμό από εκείνον της οικονομίας, έπεται ότι η πραγματική ανάπτυξη καταλήγει αρνητική. Ελληνικό "παράδοξο": με ανάπτυξη 4% του ΑΕΠ, ο σχηματισμός παγίου κεφαλαίου εκτός κατοικιών δεν αυξάνεται, αλλά κάμπτεται κατά την τελευταία τριετία.


•  Με τη διόγκωση του δημόσιου χρέους, διαμορφώνεται μια τάξη εισοδηματιών -πιστωτών του Δημοσίου  με υψηλές απολήψεις κεφαλαίου εις βάρος των εργαζομένων. Δύο τρίτα των φορολογικών εσόδων του δημοσίου προϋπολογισμού δεσμεύονται σήμερα στην εξυπηρέτηση των πιστωτών του Ελληνικού Δημοσίου.


•   Παρ΄όλο που το ελληνικό κατά κεφαλήν εισόδημα ανέρχεται σε 90% του ευρωπαϊκού, η χώρα μας παρουσιάζει τις υψηλότερες επιδόσεις ανεργίας και φτώχειας και τη χειρότερη όσον αφορά την αμοιβή της εργασίας: ο μέσος μισθός αντιστοιχεί σε 72% του ευρωπαϊκού.


• Ενώ το  μερίδιο των κερδών στην προστιθέμενη αξία στον επιχειρηματικό τομέα είναι 37,9% στην Ευρωζώνη, στην Ελλάδα εκτινάσσεται στο 56,1%. Αυτό παραπέμπει σε συνθήκες ουσιαστικά "κλειστής οικονομίας", με έλλειμα διεθνούς συναγωνισμού & σε συντήρηση μονοπωλιακών καταστάσεων, παρά την ευρωπαϊκή ένταξη .


•  Η παραγωγικότητα της εργασίας σημειώνει στην Ελλάδα υψηλότατους ρυθμούς, ενώ οι εργαζόμενοι απολαύουν όλο και λιγότερα οφέλη από αυτήν. Στην υστέρηση των μισθών έναντι της παραγωγικότητας η χώρα μας παραμένει πρώτη στην Ευρώπη .


• Η χώρα μας καταγράφει τους υψηλότερους ρυθμούς κατανάλωσης στην Ευρώπη
(ενώ ταυτόχρονα αποκλείονται από κάθε κατανάλωση ευρύτατες κατηγορίες του πληθυσμού) και τις υψηλότερες επιδόσεις ανεργίας, ανέχειας και φτώχειας .


Εννοείται πως δεν περιμένω καμιά απάντηση...