Άνθρωποι και δάση

Τις τελευταίες δεκαετίες το περιβάλλον στα δάση και στην ύπαιθρο δεν είναι πια το ίδιο. Ο άνθρωπος έφυγε ή εξαναγκάστηκε να καταφύγει στις πόλεις για να επιβιώσει. Το χωριό, η ύπαιθρος εγκαταλείφθηκαν, το δάσος πλέον δεν έχει την σημασία που είχε κάποτε. Για παράδειγμα κανείς πια δεν μαζεύει ξύλα για τις καθημερινές του ανάγκες. Από πηγή πλούτου για τον μόνιμο κάτοικο έγινε απλώς όμορφο τοπίο για τον περιστασιακό επισκέπτη. Αρκετές φορές δε εμπόδιο στην οικιστική ανάπτυξη. Το τέλος της συμβιωτικής σχέσης του ανθρώπου με το δάσος και γενικότερα του περιβάλλοντός του οδήγησαν στη συσσώρευση εκατομμυρίων τόνων εύφλεκτου υλικού που μαζί με τις εκατοντάδες παράνομες και ανεξέλεγκτες χωματερές λειτουργούν, κάθε καλοκαίρι, σαν προσάναμμα  για τους ποικιλώνυμους εμπρηστές: από τους κτηνοτρόφους που καίνε τα δάση για να φτιάξουν νέα βοσκοτόπια, μέχρι τα κυκλώματα των παράνομων υλοτόμων, των καταπατητών, των οικοπεδοφάγων, των αδίστακτων εκμεταλλευτών της δημόσιας περιουσίας.Ο αστικοποιημένος νεοέλληνας, ατομικιστής, κυνικός και καταφερτζής, είτε μόνος είτε πίσω από την ταμπέλα διάφορων οικοδομικών συνεταιρισμών, χρησιμοποιεί κάθε μέσο και καταφεύγει σε κάθε παρανομία προκειμένου να χτίσει το αυθαίρετό του, έστω και σε καμένη γη. Σε αυτό φυσικά βρίσκει συμμάχους, με το αζημίωτο φυσικά,  επίορκους που έχουν στήσει τα κυκλώματα τους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στις Πολεοδομίες, στις Δασικές Υπηρεσίες, στην Εκκλησία. Ίσως με αφορμή την τραγωδία με τις πυρκαγιές καλό είναι να ξεκινήσει μια εθνική συζήτηση γύρω από τα δάση. Μήπως είναι καιρός να ξανανιώσει ο κάτοικος της υπαίθρου ότι το δάσος είναι δικό του, μήπως αν αρχίσει να ξαναζεί από αυτό, τότε καμιά φωτιά δεν θα προλαβαίνει να εξαπλωθεί πέρα από τα δύο μέτρα;