ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΛΟΖΗΣ

“αισθάνθηκα ευτυχισμένος
όταν ακουσα σουίτες του Μπαχ,
κάτω από τη σκιά των Τζουμέρκων”

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

Κύριε Κολόζη, πως βρεθήκατε στα Τζουμέρκα και ειδικά στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ;
Πρωτοήρθα στα Τζουμέρκα, πριν από 26 χρόνια, το 1981, όταν έκανα τη σειρα ντοκιμαντέρ "Τα βουνά της Ελλάδας" για την ΕΡΤ, για να κινηματογραφήσω τον καταρράκτη στο ομώνυμο χωριό. Μέχρι τότε γνώριζα τα Τζουμέρκα μέσα από φωτογραφίες.  Οσο για την καλλιτεχνιή διεύθυνση ρωτήστε τον αγαπητό μου φίλο Χρήστο Λάμπρη.Μετά από χρόνια ο Χρήστος επιστρέφει στη γενέθλια γη και πλήρης εμπειριών θέλει να προσφέρει στον τόπο του, προτείνοντας ήπια μοντέλα αναπτυξης. Το εντυπωσιακό για μένα είναι ότι, μετά από 26 χρόνια, η τουριστική ανάπτυξη είναι χαμηλή και η περιοχή διατηρείται ακόμα παρθένα.Τα Tζουμέρκα για μένα είναι ο τελευταίος φυσικος παράδεισος της Ελλάδας, γιατί όχι και της Ευρώπης.

Λέγεται ότι η τουριστική αυτή υπανάπτυξη των Τζουμέρκων αποτελεί ακριβώς και το συγκριτικό τους πλεονέκτημα έναντι άλλων  περιοχών που αναπτύχθηκαν ραγδαία και όχι πάντα σε ισορροπία με τη φύση.
Πραγματικά είναι συγκριτικό πλεονέκτημα για τη περιοχή η χαμηλή τουριστική ανάπτυξη, αλλά το θέμα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα, τι είδους ανάπτυξη θα ακολουθήσουν τα Τζουμέρκα.  Προσωπικά δεν είμαι κατά της ανάπτυξης, γιατί αυτή βοηθάει οικονομικά έναν τόπο. Ωστόσο, έχοντας παραδείγματα προς αποφυγήν από άλλες περιοχές της χώρας που αναπτύχθηκαν άναρχα και αντιαισθητικά,  η ανάπτυξη των Τζουμέρκων, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι μια αειφόρος ανάπτυξη, μια ανάπτυξη που δεν θα καταστρέφει ούτε τη φύση ούτε τον τοπικό πολιτισμό.

Οπότε ερχόμενος μετά 26 χρόνια, το 2033, πως θα θέλατε να βλέπατε τα Τζουμέρκα;
Πρώτα να ζούμε (γέλια).  Δεν θα ήθελα, για παράδειγμα - και όχι μονο για τουριστικούς λόγους- να δω βυθισμένο το γεφύρι της Πλάκας. Πρόκειται για ένα ιστορικό γεφύρι, συνδεδεμένο με τον πολιτισμό και την οικονομία της περιοχής. Χωρίς αυτό δεν θα είχαν γίνει πολλά πράγματα από όσα έγιναν μετά την κατασκευή του.

Μα κύριε Κολόζη σήμερα κανένας δεν περνάει από πάνω, οπότε, για μερικούς αναπτυξιολόγους, είναι άχρηστο .. (γέλια)
Ε, τότε να το βυθίσουμε...σοβαρά τώρα, πέρα από την τεράστια πολιτισμική αξία του γεφυριού, ακούω απο ειδικούς ότι το υδροηλεκτρικό έργο που σχεδιάζεται να γίνει είναι αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.

Εξάλλου και η συντριπτική  πλειονότητα των κατοίκων και των φορέων είναι αντίθετη στην κατασκευή του φράγματος, οπότε...
Για αυτό υποστηρίζω ότι η τέχνη μπορεί να υποστηρίξει και τέτοια αιτήματα, αυτο το νόημα είχε και η συναυλία που κάναμε, στα πλαίσια του Φεστιβάλ, στις 5 Αυγούστου, με καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, μέσα στον Άραχθο και κάτω από το τόξο του γεφυριού της Πλάκας.

Αισθάνεστε ότι πετύχατε;
Πετύχαμε κάνοντας μια δύσκολη αρχή. Το Φεστιβάλ εστίασε στο τρίπτυχο Φύση- Τέχνη- Τεχνολογία. Από έναν πανέμορφο χώρο, που φιλοξενούσε σπουδαίους καλλιτέχνες, εκπέμπαμε λάιβ στο Ιντερνετ. Το Φεστιβάλ κατάφερε να παντρέψει διαφορετικές μορφές τέχνης- σινεμά, θέατρο, χορό, μουσική- και να δημιουργήσει για πρώτη φορά στην περιοχη ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό γεγονός.

Τι σας ικανοποίησε περισσότερο από το Φεστιβάλ; τι σας έκανε να πείτε ότι α! εδώ θα είμαι και του χρόνου...
Επειδή είμαι συναισθηματικός και παρορμητικός άνθρωπος θα το πω απλά: αισθάνθηκα ευτυχισμένος όταν ακουσα σουίτες του Μπαχ, κάτω από τη σκιά των Τζουμέρκων, όταν ειδα ταινίες που δεν  παίζονται στην Αθήνα να παίζονται εδώ , καλλιτέχνες Ελληνες και ξένους να ενθουσιάζονται και με την ιδέα και με τον τόπο.

Να υποθέσω ότι αυτός ο ενθουσιασμός θα σας οδηγήσει, τον επόμενο χρόνο, στο 2ο Φεστιβάλ;
Μας ενδιαφέρει μέσα από το Tζουμέρκα Art Festival να εκφραστούν νέοι καλλιτέχνες και γιατί όχι να αναδειχθούν νέα ταλέντα  και αν ειναι δυνατόν μέσα από τις εκδηλώσεις του να παραχθεί και μια νεα γνώση. Φιλοδοξία μας είναι από εδώ στα Τζουμέρκα να ξεκινησει κάτι καινούριο, που θα προσελκύει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών αλλά και του κόσμου.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953.Σπούδασε οικονομικά, φωτογραφίακαι σκηνοθεσία κινηματογράφου.Από νωρίς πίστεψε στην ιδέατου ανεξάρτητου κινηματογραφιστήκαι στράφηκε στο ντοκιμαντέρ.Από το 1985 διευθύνει την εταιρία παραγωγής ταινιώνΦωτοκίνηση και συνεχίζει να σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ.
Φιλμογραφία
2005 Το πήδημα του Κατσαντώνη
και ο Μπάρμπα Λάμπρος (ντοκ.)
2003 Αιγαίο νυν και αεί (ντοκ.)
2002 Ου τόπος (ντοκ.)
2001 Λαύριον (ντοκ.)
1999 Τα Τραγούδια των Νομάδων (ντοκ.)
Κάτω από το βλέμμα των θεών (ντοκ.)
1995 Tελευταίος παράδεισος (ντοκ.)