Ιστορικός του μέλλοντος πιθανόν να σηματοδοτήσει το τέλος της Μεταπολίτευσης με το καταστροφικό καλοκαίρι του 2007, των εκατοντάδων πυρκαγιών και των 75 θανάτων. Εκεί που πολιτικά κόμματα και κοινωνικά κινήματα απέτυχαν να αναδείξουν την απροκάλυπτη βία του συστήματος εναντίον του φυσικού περιβάλλοντος, ήρθε από μόνο του το σύστημα και «τα ΄παιξε». Η φύση εκδικείται και εμείς πληρώνουμε το λογαριασμό μιας μεταπολιτευτικής Ελλάδας που παραπαίει ανάμεσα στους καπνούς της αναξιοπιστίας της.

Από τις πρώτες ακόμα πυρκαγιές του καλοκαιριού στον Κίσσαβο, στην Πάρνηθα, στην Αιγιαλεία και τους πρώτους θανάτους, φάνηκε ότι οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις του περασμένου Μαρτίου περί πανέτοιμου κρατικού μηχανισμού δεν ήταν παρά φτηνά λόγια. Ο κομματισμός και ο φατριασμός μέσα στην Πυροσβεστική και στην Πολιτική Προστασία είχαν καταφέρει ήδη καίριο πλήγμα στην ετοιμότητα του μηχανισμού της δασοπροστασίας και της δασοπυρόσβεσης. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, έλεγαν, και να που στην αρχή του φθινοπώρου, η στάχτη έχει κατακαθίσει σαν σάβανο πάνω από τη μισή Ελλάδα.

Όσο και αν η καρδιά μου έχει μαυρίσει από τη μεγαλύτερη μεταπολεμική συμφορά που περνάει η χώρα, όσο και αν οι ψυχές των νεκρών περιφέρονται ακόμα απορημένες πάνω από τα καμένα δάση, τα καρβουνιασμένα αμπέλια και τα λιοτόπια τους, τις ρημαγμένες εστίες τους, δεν μπορώ να ακούω τις υποκρισίες ορισμένων πολιτικών -και όχι μόνο των κυβερνητικών- ότι τώρα τάχα είναι η ώρα της εθνικής περισυλλογής και κατά συνέπεια η κριτική μπορεί να περιμένει.
Υπάρχουν τεράστιες ευθύνες για την κατάρρευση του κρατικού μηχανισμού την κρίσιμη ώρα, για τους θανάτους των Ελλήνων πολιτών, για την ολοκληρωτική καταστροφή της ζωής και των αγαθών μιας τρισχιλιετούς γής. Υπάρχουν τεράστιες ευθύνες και τις  φέρει  ακέραια η κυβέρνηση.

Αν όλα εδώ πληρώνονται, τότε το καλύτερο ταμείο είναι η κάλπη.